ආදරෙන් වෙන්ව ගිය අදරණීය අදරයට

 

සමනල කන්දේ හෙවනැල්ල වැටුනට ඒ හෙවනැල්ල යට උන්නු හැමෝම සමනල්ලු නෙවී..... කන්දේ හැපිල වැටෙන පන අදින අහින්සක සමනල් තටු  කන තලගොයිත් උන් අතර ගොඩාක් උන්නා...  උබත් තලගොයෙක් උනාද  කියන්ට මන් දන්නෑ ඒත් මං අත්තටු නැති සමනලයෙක් වෙලා..  

දොසක් කීවුවා නෙවී... ඒත් කළු ගලුත් දළු ලන සමන්  දේවාලේ උබ වෙනුවෙන්  උබව විතරක් ඉල්ලන්ට මං ගිය දොහේ සමන් දෙයියොත් පෙරහැරේ ගොහින් ඉන්ටැති.... පයට මැණික් පාගන් ඉහ මුදුනින් සිරිපා කැළුම් විහිදන් උන්නු  මේ මිනිස්සු අතරේ වෙන කාගෙන් නම් මම නුඹව ඉල්ලන්ටද.

ඒත්....

සුද්දී.... උඹව නැතුව මට ඉන්ට බැහැ.... කිවූ උබම  අද මගෙන් ගොඩාක් ඇතට  ගෙහුන් ... හුස්ම හිර වුනා නූනා මම බලාගෙන උන්නා... මොනා කරන්නද අතින් අල්ලලා නවත්තන්ට පුළුවනෑ.. යන එකා කොහොමත් යනවා ඒත් නුඹ යාවි කියලා නම් මම කවරදාවත් හිතලා තිබුනේ නෑ...

නුඹට හිතාගන්න පුළුවන්ද දැනුන පාළුව... තුරුල් වෙලා ආදරේ විදින්ට නෙවී.. දුක දැනුනේ නුඹේ මුන නොදකින්න හඬ අහන්ට නොලැබුන නිසා... ඒ මුස්පේන්තු කාලෙ ගැන නම් කියල මොටද.... ඒත් මොනා කරන්නද හැමදාම වගේ නුඹ ආදරේ කරපු ලෝකෙ මාත් ඉන්න හිතුවා මට වෙන විදිහක් නෑ නුඹව මගේ ලොකේ තියා ගන්න ... මට බයයි නුඹගේ මතකයන් මගෙන් ඈතට යයි කියල.... පන්සලකට දේවාලෙකට නොගියත් අවසාන මොහොත වෙනකන් නුඹව හඳවතේ ජීවත් කෙරෙවුවොත් සංසාරේ කවදාක හරි නුඹ මට ආයෙමත් දකින්න ලැබෙයි කියලා හිතේ කොහේදෝ තියෙනව වගේ දැනෙනවා..ඒ හින්ද නුඹගේ මතකයන් එක්කම ඉන්ට වලිකෑවා... නුඹට හිතාගන්නටවත් බෑ නුඹේ මතකයන් රැක ගන්ට,   දවසින් දවස පිරෙන මතකයන් අතරේ නුඹවත් ජීවත් කරවන්ට කොයිතරම් නම් වලි කෑවද. රූප පිරෙන ලොකෙන් ඈත් වෙලා අදුරට වෙලා උන්නේ ඒකයි.... මේ හිත බයයි.. මේ තරම් ලඟින් උන්නු නුඹ  දුර ගියපු තරමට මං කොහොම මේ හිත විශ්වාස කරන්නද. …………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

චාරිකා

&කියවන්න... උපන්ගෙයිම දරුවා මැරූ මිනීමරු චාරිකා එල්ලුම් ගස් යයිද? නොයයිද?.... අද පත්තරේ චාරිකාගේ නඩු තීන්දුව... නීතිය වල් වදියිද?......*

පත්තර කොල්ලා කොළඹ කොටුව දෙවනත් වන්නට බෙරිහන් දෙයි. උදෑසන පස්ස කඩාගත් දිමියන් මෙන් හැල්මේ දුවන මිනිසුන් මදකට හෝ නතර කළේ පත්තර කොළුවාගේ හඬ විසිනි.  හඬ ඇසෙන මානයේ සියල්ලෝම ගමන්බිමන් නවතා පත්තර කොල්ලා කියන දේ මොහොතක් අසා සිට යළිත් දුවති. ඇතැමෙක් පත්තරය මිලදී ගනියි.  කලකට පසු කොල්ලාට සරුවී ඇත. ඔහු තවත් මහ හඬින් බෙරිහන් දෙයි..

පුවත්පත මිලදී ගත් අයෙක් හනික එය දිගහරී. මුල් පිටුවේ සුදු පසුබිමේ තඩි කළු අකුරින්, %මිනීමරු චාරිකා^ යන්න මුද්‍රණය වී තිබුණි. මාධ්‍ය සදාචාරයන්ට අනුකූලව දමා තිබූ පින්තූරයේ ඇස් දෙක මතින් යන්තමට හීනි කළු ඉරක් ඇඳ තිබුණේ හැටඇඳිරිය පසු කරන්නෙකුට වුවද හඳුනාගත හැකි වන අයුරින් සමාජ සත්කාරයක් ලෙසිනි. මන්ද ඇය මිනීමරුවෙකි. මැද පිටුවේද චාරිකා පිළිබඳ පසුබිම් කථනයන්ය. කතුවැකියද චාරිකාය.

බ්‍රේකින් නිවුස්ද නඩු වාර්තාය. දෙදහස් පන්සියයක  ප්‍රෞඪ ඉතිහාසයක් ඇති  හෙළ ධර්මද්වීය යළි රැකගැනීමට නම් මෙවැනි ක්‍රියාවන්ට විරුද්ධව එල්ලුම්ගහ ගෙන ආ යුතුමය යනුවෙන් භික්ෂුවක් නිවුණු සැනහුණු ස්වරයෙන් නාළිකාවක දේශනා කරයි. ලාංකීය ආගමික සහජීවනත්වයේ තරම ලොවට  විදහා පාමින් සියලු ආගමික නායකයෝ මෙහිදී එකම අරමුණක හුන්හ. 

“භාහිරින් කිසිදු තුවාලයක් නොමැති අතර හුස්ම සිරවීමෙන් සිදුවූ මරණයක්” බව පවසමින් නිකුත් කළ රස පරීක්ෂක වර්තාවේ නීරස බව අභියෝගයට ලක්කරමින් තවත් නාළිකාවක චාරිකාගේ නඩුවේ තීරණාත්මක සාධකය වූ ඇසින් දුටු එකම සාක්ෂිකාරිය වූ හතලිස් දෙහැවිරිදි කාන්තාව ඇඬූ කඳලින් පැවසුවේ චාරිකා දරුවාගේ ගෙල මිරිකා මරන අයුරු තමා දුටු බවත්, ගෙල මිරිකු දරුවා පොළවේ ගසනු දුටු තමා සිහිසුන්ව වැටුණු බවත්ය. තමාගේ සිවුමස් බිළිඳිය නිවසේ දමා තමා දැන් තෙදිනක් තිස්සේ  මෙලෙසින් උද්ඝෝෂණයට සහභාගි වූයේ හුදෙක්  මියගිය දරුවා වෙනුවෙන් වූ දාරක ස්නේහයෙන්ම බව ඇය පවසා සිටියාය. අවසානයේ ඇය සියලු මවුවරුන් වෙනුවෙන් චාරිකා එල්ලා මැරිය යුතුයැයි මහත් වූ ආදරණීය ස්වරයෙන් ඉල්ලා සිටියාය.

...........................................................

වර්ෂයේ වූ එක්තරා මාසයක එක්තරා දිනයක රටක් දෙදරුම් කැවූ ගැහැනිය, උරිස් ඇට මතින් කඩාහැලෙන අවපැහැ පිරුවටයෙන්ද රෙදි පටියකින්වත් මාංචු දැමිය නොහැකි තරම් අකීකරු වූ කෙහෙවැටියෙන්ද යුක්තව  විත්ති  කූඩුව මත විරාජමානව හුන්නාය. ඇය අවට කළු කෝට්කාරයෝ තර්ක පිට තර්ක ගටති. චාරිකා වෙනුවෙන්ද දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටියද දරු කැක්කුමක් නොදත් තාරා බාලසූරිය නම් වදනින්ම අර්ථවත් වූ ගරු නීති වෘත්තීය මුදලට විකුණූ මිනී කාක්කියක් ඉදිරිපත්ව සිටියාය. ඇයට කවුරුන් හෝ කුමක් උදෙසා හෝ මුදල් දුන්නාදැයි රහස් පොලෝසියටවත් සොයාගත නොහැකි වූ නමුත් ඇය තම වෘත්තීය මුදලට විකුණු බව මාතෘ භූමියේ යහජනතාව සක් සුදක් සේ දැන උන්නෝය.

&ස්වාමීනී..... අම්මා කෙනෙක් දරුවෙකු මරන්නේ නම් ඒ අසීරු අවස්ථාවකම විය යුතුයි. මෙතෙක් විත්තිකාරිය කිසිවක් කතා නොකළ නිසා ඇය යමක් පවසන තුරු දඬුවම් දීම ප්‍රමාද කළ යුතු බව මම මේ ගරු අධිකරණයෙන් ඉල්ලා සිටිමි.*

ඒ තාරා බාලසූරියය.

ඒ සමගම චාරිකා හිස ඔසවා බැලුවාය.

%අම්මා කෙනෙක්.......^ මෙතෙක් චාරිකාගේ දෙසවන ගැටුණ එකම වදන එය විය. %අම්මා......^ ඒත් සමගම ඇගේ හද පුරා අමුතුම උණුසුමක් අරක් ගත්තේය. හදවත පුරවා ලමින් දැනුණු ඒ උණුසුම කෙරෙහි ඇය තවතවත් තුරුලු වූවාය. කවදා කොහේදී හෝ විඳ තිබූ මවු සෙනෙහසකට ඇය තුරුලුව උන්නාය ..................... එහෙත් හදිසියේම ඇඟ කිළපොළා යමින් ඇයට සීතලක් දැණුනි... අයිස් මෙන් සීතලම සීතල මුහුණක් ඇගේ දෑතට හසුවිය. ඊළඟ මොහොතේ ඇය උන්නේ අයිස් මෙන් සීතලව ගිය ගැහැනියක් අබියසය.

&අනේ මගේ අම්මා.....* තවත් ගැහැනියක් ඒ අසල විලාප තියයි. චාරිකා ඇය හඳුනාගත්තීය.. ඒ ඇගේ අක්කාය. චාරිකාගේ අම්මා ගෙදර ඇවිත්ය. මාස හයකට පෙර අහස් යන්තරාවක නැගී රට ගිය අම්මා අරුමෝසම් බඩු ගොඩාරියක් රැගෙන යළි එනතෙක් චාරිකා මගබලා සිටි අම්මා ගෙදර ඇවිත්ය. ඒත් ඒ සීතලම සීතල පෙට්ටියකය. ඉන් දෙදිනකට පසු අම්මා යළිත් ගියාය. මෙවර නම් අම්මා යළිත් නොඑන බව චාරිකාට දැනෙමින් තිබුණි. සුපුරුදු තනිකමත් සමගින් චාරිකා පියාත් සහෝදරියත් සමග නිවසේ තනිවූවාය.

&ආ... මේ  බත් එක ගෙනිහින් දියන්...* කියමින් හදිසියේම දිනෙක අක්කා මෙතුවක් තමන් කරමින් උන් රාජකාරිය චාරිකාට පැවරුවාය. අමුත්ත නිසා චාරිකා සිය අක්කා දෙස බැලුවේ ප්‍රශ්නාර්ථයකිනි.

&ගඳට මගේ බඩ දඟලනවා...* අක්කා කීවේ චාරිකාට පිටුපා යළි ලිප දෙසට හැරෙමිනි.

බිත්ති හතරේ හැපෙමින් හවසට ගෙදරට එන තාත්තා ළගින් එන ගඳට නම් චාරිකාටද ඔක්කාරෙට එයි. ඒ නිසා චාරිකා හුස්ම හිරකරගෙනම ගොස් බත්පතදී යළි කුස්සියට අවුදින්ම හුස්ම ගත්තාය. ඇගේ මුහුණේ වූයේ මදහසකි. ඇගේ උපක්‍රමය හරි ගියේය. ඇයට ගඳක් දැනී නොතිබුණි..

අම්මා රට ගියදා පටන් අක්කා පාසල් නොගියාය. එහෙත් චාරිකා නම් පාසල් ගියාය. අකුරු හරඹයට නොවුණත් යහළුවන් සමග සෙල්ලම් කිරීම චාරිකාට මහත් සොම්නසක් විය. කුලගොත් කෙසේ වෙතත් හැමදාම ලියන නම නම්  යන්නතමට ලියාගන්නට ඇයට හැකිවුණි. කොයි තරම් කාලයක් ගියාදැයි නිනවුවක් නොතිබුණත් ඉතිරිව තිබූ නමට සුදුවූ ගවුම් දෙකත් බාටා කෑලි දෙකත් ගෙවී ඉරී යන තෙක්ම චාරිකා පාසල් ගිය බව නම් ඇයට මතකය.

තාත්තා දැන් හීනෙන් ඇවිදින්නට පටන් ගෙනය. දිනක් මහ රෑ හීනෙන් ඇවිදින්නට ගොස් අක්කාගේ ඇඟට පතබෑවුණේ අසල හුන් චාරිකාගේ මර හඬට තාත්තාගේ නින්දත් කඩමිනි. තාත්තාටත් වඩා චාරිකාට කරදරයක් වූයේ අක්කාගේ අසනීප වීමය. ඒකිට මහසොහොන් දිෂ්ටියය. පොඩ්ඩ බැරි වුණු ගමන් චාරිකාගේ කොපුල් පුපුරු ගසන්නට ඇගෙන් වදින්නේය. තාත්තාගේ ලෙඩේ උග්‍ර වනවිට සාලයේ නිදාදැනීම අන්තරායකාරී විය හැකි බැවින් තාත්තා කාමරයේ නිදාගන්නට විය. තාත්තාගේ ආරක්ෂාවට අක්කාටද කාමරයේ නිදාගන්නට සිදු වූ අතර චාරිකා සාලයට විසිවිය. රෑටවත් අක්කාගේ ගුටිබැටවලින් නිදහස් වන්නට ලැබුණු නිසා සාලයේ හිඳීම චාරිකාට මහත් අස්වැසිල්ලක් විය.

හෙමින්ම කාලය ගෙවුණු අතර දිනක් හදිසියේම අසනීප වූ අක්කා රෝහල් ගෙන ගිය  අතර, ඇය යළිත් නිවසට ආයේ පුංචි කුමාරත් සමඟය. එදින රාත්‍රියේ නිවසේ සහ පිටත මහා කලකෝලහාලයක් ඇති වූ බව නම් ඇයට යන්තමට වාගේ මතකය. ඒ කුමක් නිසාදැයි ඇයට නිනවුවක් නැත. කාලය සෙමෙන් ගෙවී ගයේය.  කාලයක් වකවානුවක් මතකයේ නොතිබුණත් කවදාක හෝ දිනක චාරිකාත් යෞවනියක වී උන්නාය. හිරිමල් යෞවනයට උචිත නොවුවත් කිරි මවු තනතුර දරන්නට වයසක් නොවුවත් අම්මා නොමැතිව දිනක් බෑඟිරි ගසන කුමාර තුරුලු කරගත් දා පටන් චාරිකා කුමාරගේ කිරිමවු වූවාය. ඒ කුමාරගේ අම්මාත් ඔහුව අතැර ගිය නිසාවෙනි. තාත්තා ගෙදර කස්තිරම් ඇල්ලූ බව ඇයට මතකය. විටින් විට කියවුණු සෝමයාගේ නම නිසා  සෝමයාත් අක්කාගේ අතුරුදන් වීමට හේතුවක් වන්නට ඇතැයි ඇයට සිතුණි. සෝමයා යනු තාත්තාට හිටි එකම මිතුරාය. හරියට කියනවා නම් ඒ  කසිප්පු සෝමයාය. තාත්තා පදම බලන්නේ ඔහුගේ වාඩියේය. චාරිකාට නම් තාත්තාටත් වඩා ඔහු ගඳය. අක්කාට එය නොදැනුණේ මන්දැයි ඇයට සිතාගත නොහැක. ඉන් ටික දිනකට පසු තාත්තා චාරිකාත් කුඩා කුමාරත් රැගෙන කොහාටදෝ ගියේය. බස් බෝඩ් එකක්වත් කියවන්නට නොහැකි වූ නිසා යන්නේ කොහිදැයි දැන නොසිටි නමුත් යා යුතුම බව දැන උන් නිසා ඈ නිහඬවම ගියාය. කොහේ හෝ පොල්වත්තක පුංචි නිවසක අවසානයේ චාරිකා  නැවතුණි. තාත්තා ඒ වත්ත බලා කියගන්නා බවත්, මින් පසු ඉන්නට සිදුවන්නේ මෙහිම බවත් චාරිකා දැන උන්නාය. තාත්තාට %තාත්තා^ කියන්නට එපා යැයි පැවසූ හෙයින් කියන්ට යමක් සොයාගන්නට නැති වූ හෙයින්ද චාරිකා බොහෝ විට කතා නොකළාය. තාත්තාගේ  නින්දෙන් ඇවිදීම නම් සුව වී නොතිබුණි. නින්දෙන් ඇවිදින්නට ගොස් තාත්තා  තමා මතට වැටෙන විට තාත්තාගේ ඔක්කාරෙට එන ගඳ නොදැනෙන්නට පුංචි කාලේ කළාක් මෙන් චාරිකා හැකි තරම් වෙලා හුස්ම අල්ලන් ඉදින්නීය. බැරිම වනවිට කටින් හුස්ම ගන්නීය. දැන් එය චාරිකාට පුරුදුය.

චාරිකා දුටුවේ ගොළුවකු මෙන් ගලා යන කාලයයි. එහෙත් මේ නිහැඬියාව පැවතියේ චාරිකාත් අසනීප වන තෙක් පමණි. අසනීපය උග්‍ර වූ දිනෙක ඇයද අක්කා මෙන් රෝහලට ගෙන යනු ලැබිණි. රෝහලේදී ඇයගේ අතට ලැබුණු ප්‍රාණියා දෙස ඇය බලා උන්නේ මැය ඇගේ කවුදැයි හඳුනාගන්නට නොහැකිවය. පොඩි එකී හඬන්නට විය. සංසාර පුරුද්දට මෙන් චාරිකා ඇය ළයට තුරුලු කර ගත්තාය. සිඟිති මුව පොඩිය පපුතුරෙහි ගැටෙද්දීම ගත කිළිපොළා ගිය හැඟීමක්  සමගම ඇයට ඔවුන්ගේ බැඳීම දැනෙන්නට විය. පොඩි එකීද ගැහැනියකි.... ඔවු ඇය ගැහැනියකි.... චාරිකා තීරණයක් ගෙන තිබුණාය. පිරිමින් හීනෙන් ඇවිදින තාක් ගැහැනුන් හුස්ම සිරකරගත යුතුය යන්න පොඩි එකීටද කියා දිය යුතුය..  ඇය පුංචිම ගැහැනිය හුරු කරවන්නට සිතුවාය. නහය අල්ලන්නට ලෝබය. ඒ නිසා ඇය පපුවට තුරුලු කර ගත්තාය. තදින්ම තදින්ම තුරුලු කර ගත්තාය. හීන් කෙඳිරියක් වත් නොනඟා බිළිඳිය නිසසල විය. මොහොතකින් අම්මා මෙන් ඇයද ආ පයින්ම නික්ම ගිය බැවු චාරිකාට දැනුණි.

 

චාරිකාගේ නඩු තීන්දුවදී තිබුණි... උපන්ගෙයිදීම සිය දියණියගේ හුස්ම හිරකර මරාදැමීම හේතුවෙන් චාරිකාටට මරණ දඬුවම නියම වූ අතර, එල්ලුම් ගහ සම්මත වී පැය විසි හතරක් ඇතුළත පළමු දඬුවම ලෙස චාරිකා එල්ලා මැරීමටත්, එතෙක් බරපතළ වැඩසහිත සිරදඬුවම් දීමටත් නියම වී තිබුණි. ඇය වෙනුවෙන් කිසිදිනෙක  හරි හමන් නෑකමක් සොයාගත නොහැකි වූ පුංචි කුමාර පමණක් කඳුලු බිඳුවක් හලමින් ප්‍රීතිඝෝෂා නැගූ සෙනග අතරින් යන්තමට නොපෑගී සිටින්නට වෙරදැරීය.

ලිව්වේ - සබරෙ ඇනෝ... (මිත්‍ර වර්ණ)

02. ටික්කා

ඒයි ටික්කා...

මොකද?...

යමුද රබර් ඇට අහුලන්ට

මට බෑ ඊයේ උඹ වලි දාලා උඹලෑ අම්මා අපේ මහප්පාට කේලම් කියලා මට ගැස්සෙවුවා

ටික්කාගේ අත නොදැනීම කනට ගියේ අත ගැටෙත්ම  පෙරදා දැනුණු වේදනාව නැවතත් මුහුණ පුරා යවමිනි. ඊයේ විජිත සමග අඹ කඩන්නට ගොස් දා ගත්  රණ්ඩුව අවසන් වූයේ විජිතගේ මව ලොකු අප්පච්චීට කේලම් කීමෙන් තමා හොඳටම ගුටි කෑමෙන්ය. ලොකු අම්මා නොහිටින්නට ඊයේ නම් කණ හිල්වෙන්නට තිබුණි. ලොකු අප්පච්චී ගල් කැටයක් තබා කන් පෙත්ත සිර කරන විට ටික්කා මොර දුන්නේ මැරුණ අම්මා වළෙන් ගෙන්නන්නට මෙනි. මේ කලබැගෑනියට කොහේදෝ සිට දුව ආ ලොකු අම්මා,

මේකව මරාගෙන කන්නට හදනවාදැයි.. දැයි කියමින් ටික්කා අතින් ඇදගෙන ගෙට නොයන්නට ටික්කාට කන්පෙත්ත නම් ඉතුරු  නොවන්නට තිබුණි.

ටික්කෝ මොකෝ කියන්නේ යමුද..... විජිතගේ හඬ නොයිවසිලිමත්ය.

උඹ එක්ක මක්කවත් කොළහැකැ පොඩ්ඩ බැරි වුණ ගමන් ගෑනි වගේ අඬනව නෙව.... ටික්කාද කීවේ මදක් නොරිස්සුම් සහගතවය.

නෑ සත්තකයි මං ආයි අම්මට කියන්නෑ... විජිත කිව්වේ දකුණු අතේ අල්ල ටික්කාට පාමිනි.

උඹ අඬන්නේ නැද්ද.... ටික්කා යළිත් විජිත දෙස බැලුවේ සැකයෙනි.

නෑ බං ටික්කො එහෙනම් යමුද...

හ්ම් එහෙනම් යමං

ටික්කාද විජිත සමග පාලං ගැට්ට උඩින් නැගිට පාර දිගේ යන්නට විය... පෙනුමට මොවුන් දෙදෙනාම අවුරුදු දහයක් වත් නැති පැටවු දෙදෙනෙකි..

විජියෝ... කොයි පැත්තටද යන්නෙ.. අපේ ගෙවල් පැත්තෙන් උඩහට යමුද...

හ්ම්ම් යමං...

විජිත සමග රබර් යායට ඇදී ගිය ටික්කා නෙත්තියෙන් නෙත්තියට ගහෙන් ගහට පනිමින් රබර් ඇට අහුලන්නට විය. රබර් ඇට වැටෙන කාලයට වත්තේ හැම එකාම කරන්නේ රබර් ඇට අහුලන එකය. රබර් ඇට කිලෝ එකට රුපියල් දෙකක් පමණ ලැබෙනවාය. වත්තෙන් තහනම් කොට තිබුණත් ඔය අතරෙ රහසින්ම ඔට්ටපාලු ගැලවීමත් ජයටම සිදුවිය. හැබැයි ඉතින් මුරකාරයාට මාට්ටු වුණු දවසට නම් මාසෙකම ඇරියස් ගෙවන්නට වෙනවාය.

 විජියෝ... උඩහ නෙත්තියේ සිටි ටික්කා පහළ බලමින් කෑ ගැසීය.

මොකෝ... විජිතද නමාගෙන සිටි කොන්ද දිග හරිමින් රබර් ඇට මල්ලත් රැගෙන කෙලින් විය.

රූං පෙත්තකට පියනක් හම්බ වුණොත් ඇහිද ගනින් හොඳේ.

ඒ මොකටද බං...

අපේ ලොකු අම්මගේ නංගිට රූං පෙත්තක් ඉල්ලුවා බං..

හිහ්..... හිහ්..... හී.... විජිතගේ සිනාහඩ පාළු වත්ත දෙවනත් කරමින් ඇහෙන්නට විය

ඇයි යකෝ බෙරිහන් දෙන්නේ... මද්දහනේ යක්කු ගෙන්නන්නද..   ටික්කාද තරහින් කෑ ගැසීය.

ඈ... බං උඹට තාම රූං පෙත්තෙන් සෙල්ලම් කරන පුංචිලත් ඉන්නවද..

අනේ පලයන් යන්න මෝඩ විජියා... උඹට එකක් හම්බ වුණොත් තියාගනින් කියමින් ටික්කා යළිත් රබර් ඇට අහුලන්නට විය.

ටික්කා ලොකු අම්මාගේ නංගීයි කිවුවේ ලොකු අම්මාගේ පුංචි දියණියටය. පැයක් හමාරක් රබර් ඇට ඇහිදීමෙන් පසු විජියා ගලක් උඩට වී වාඩී වී සිටියේය. පසෙකින් රබර් ඇට පුරවාපු බෑගය විය. කන්දේ අනිත්  පසට ගිය ටික්කා පෙනෙන්නටවත් නොවීය.

ටික්කෝ.....

ඕ... සැණෙකින් හඬත් සමගම ටික්කාගේ විඩාබර මුහුණ කන්ද මුදුනින් මතු විය.

යමුද....

විජිය අහුලල ඉවරද...

ඔවු බං මට මේ ඇති...

හ්ම්ම් එහෙනම් හිටිං මාත් එනකන්... ටික්කා සීරුවෙන් පල්ලම් බැස්සේ රබර් ඇට බෑගය ඉහිරෙතැයි බියෙනි. සෙමෙන් පල්ලම් බැස රබර් ඇට බෑගය ගලට හේත්තු කොට ටික්කාද විජිත් ළඟින්ම ඉඳගත්තේය.

විජියෝ..

මොකෝ...

අද හවස රබර් ඇට කඩේට දෙමුද? ගෙදරත් එකතු කරපුව ගොඩක් තියෙයි බං.

හොඳා යමං... ඒක නෙමේ වැඩක් වැඩක් කරමුද?...  විජිත්ගේ මුහුණට කෛරාටික බවක් එකතු වීය.

මොකක්ද..

ඒයි... අපි ඔට්ටපාලු ටිකකුත් ගලවමුද..

පිස්සුද බං.. මුරකාරයා දැක්කොත් උඹයි මායි දෙන්නම ගෙනියයි. දැන් ඕව කරන්ට බෑ විජියෝ උඹත් ගෙදර ගිහින් රබර් ඇට ටික අරන් වරෙන් බුට්ටා සීයගේ කඩේට.  දැනටමත් හොඳටම හවස් වෙලා කියමින් ගලෙන් පහලට රූටා ආ ටික්කා විජිත්ද සමඟ කැලයෙන් එළියට ආවේය.

ගෙවල් අසලට පැමිණි ටික්කා විජිත්ට කතා කළේය. විජියෝ ඇට ටික අරන් වරෙන් මාත් මෙතනට එන්නම්.

හා එහෙනම් මම යනෝ....විජිත්ද එක පිම්මට රබර් ඇට මල්ලත් රැගෙන දිවීය.

රබර් ඇට රැගෙන ගෙමිදුලට ගිය ටික්කා මල්ල මිදුලෙන් තබා ගේ පිළිකන්න පැත්තෙන්ම දර මඩුව ළඟට ගියේය.  ටික්කා රබර් ඇට තැබුවේ මෙහිය. පොඩි පොඩි මලුවල තිබූ රබර් ඇට සියල්ලම එකම මල්ලකට දමා ගත් ටික්කා එයත් රැගෙන ඉදිරිපස මිදුලට ගි‍යේය. ටික්කාගේ රබර් ඇට සද්දය ඇසී ලොකු අම්මාද මිදුලට ආවාය. දොරකඩට ආ ලොකු අම්මා ටික්කා දෙස බලා සිටියාය. ටික්කා සීරුවට රබර් ඇට එක මල්ලකට හැලුවේය.

ටික්කෝ .... පුතේ උඹ රබර් ඇට අහුලන්ට ගියැයි..

ඔවු ලොක්කම්මේ මම මේ ටික අද කඩේට දීලා එන්නම්.. ලොක්කම්මට මොනවත් ගේන්ට ඕනිද?...

බේබදු තාත්තගෙන් ගලවාගෙන අම්මා මළ දා පටන් ටික්කා හැදුවේ ලොකුඅම්මාය. අගහිඟකම් මිසක් ලොකු අම්මා තමාගේ දරුවෙකුට වගේම ටික්කාට ආදරේ කළාය.

නංගී ආ... ටික්කා රූං පෙත්ත නංගීට දුන්නාය..

තික්කයියා කූං පෙත්තක් ගෙනල්ලා කියමින් පොඩි නංගීද රූං පෙත්ත ඇඟිලි අතර රුවාගෙන කටින් පිඹින්නට විය.

ලොක්කම්මේ මං කඩේට ගිහින් එන්නං...

ටික්කෝ රෑ වෙන්න කලින් වරෙන් පුතේ .... රබර් ඇට මල්ලත් අරං ඇදී යන ටික්කා දෙස බලා සිටි ලොක්කම්මා කීවාය.

......................

උඹ රබර් ඇට මැවුවද යකෝ?....

නෑ බං ටිකක් වෙලා ගියා.... හා යමං කියමින් ටික්කාද විජියා සමග එකට වැටී කඩේ දෙසට ගියේය.

.........................

සීයේ.....පාර කෙළවර කඩේට පැමිණි කොල්ලන් දෙදෙනා කෑ ගසන්නට විය..

මොකද බොලවු බෙරිහන් දෙන්නේ .... කියමින් සීයා ඇතුළු කාමරයක සිට ආවේය. පුවක් ගෙඩියක් තරම් කොණ්ඩයක් බැඳ ඇති මුහුණ පුරා සුදු පාට රැවුලක් වවාගත් බුට්ටා සීයා කණ්ණාඩි කුට්ටම දැම්මාට බලන්නේ ඊට උඩිනි. කොල්ලන් නම් කියන්නේ සීයා නහයේ අමාරුවකට කණ්ණාඩි දමනවා කියාය.

සීයේ රබර් ඇට.... විජිත් එක්වරම මල්ලත් රැගෙන සීයා ළඟට ගියේය. ඇට මලු දෙස කණ්ණානාඩිය උඩින් බැලූ සීයා,

හා.... හා... වරෙවු කොල්ලනේ කියමින් කඩය තුළට ගියේය. රබර් ඇට මලුත් රැගෙන කොල්ලන් දෙදෙනාද සීයා පසුපස ඇදුණේය. රබර් ඇට කිරා බැලූ සීයා ටික්කාට රුපියල් දොළහකුත් විජිත්ට රුපියල් දාහතරකුත් දුන්නේය..

සල්ලි මිට මොලවාගත් ටික්කා දෙස බැලූ විජිත් ඇස් කොනින් ඉඟි මැරීය. ටික්කා වටපිට බැලුවේ මොනවා මිලදී ගන්නදැයි සිතමිනි. ඊයේ ගණන් පොත ඉවර වී පන්තියේදි ගණන් සෑදුවේ සුරංගයාගෙන් කොළ ඩබලක් ඉල්ලා ගෙනය... කොලය කඩද්දි සුරංගයාද කන්කෙදිරි ගෑවේ අම්මාගෙන් ගුටි කන්නට වෙන නිසාය.. කොල්ලන් කොළ කඩනවාට අම්මලා පොත් දෙන්නේ පිටුවල අංක දමාය.... නැතිනම් පොත්වල අන්තිමට ඉතුරු ව‍න්නේ පිට කවර පමණක්ය.

කොටු රූල් පොතකට ගණන් බලා ඉතිරිය බැලූ ටික්කාට පාන් පිටි කිලෝ එකක් අරන් යන්නට සිතා සිටි නමුත් ඉතිරි වූයේ පිටි පන්සීයක් ගැනීමට මුදල් පමණි. පිටි පන්සීයකුත් සීනි කෑම දෙකක් වෙනුවට හුලං විස්කෝතු දෙකකුත් මිලට ගත්තේ පුංචි නංගී කිරි පිටි ඉවර වූ විට තේවල පොගවා කන්නේ හුලං විස්කෝතු නිසාය. විස්කෝතුවද කරදාසියක ඔතා පාන් පිටි මල්ලටම දමා ගත්තේ ගෙදර ගොහින්ම කෑල්ලක් කනවා කියා හිතාගෙනය.

බිං කරුවල වැටීගෙන  එනවිට  කඩයෙන් එළියට පැනගත් කොල්ලන් දෙදෙනා හනි හනික ගෙවල්වලට යන්නට පිටත් වූහ.

විජිත් නම් සීනි කෑම දෙක තුනක්ම රැගෙන තිබුණි..

ටික්කෝ ආ.... පාරට පැමිණි පසු සීනි කෑම එකක් කඩා විජිත් ඉන් කෑල්ලක් ටික්කාට පෑවේය...

ටික්කාද... එය ගෙන කටේ දමාගත්තේ.... බිං කරුවලත් සමඟ පෙනෙන නොපෙනෙන විජිත් දෙස බලමින්ය..

මොනවා කළත් විජිත් ටික්කාගේ මිතුරාය.....

ලිව්වේ - මිත්‍රවර්ණ (සබරෙ ඇනෝ)

01. එකෝමත් එක කතාවක්

ඔන්න ඉතින් එහෙනම් හා හා පුරා කියලා එකෝමත් එක කතාවක් පටන් ගත්තා.  හැබැයි ඉතින් මේකත් අර ලස්සනම ලස්සන කුමාරි බලන්න රාස්සිගේ බෙල්ල කපල අස්ස ගුඩුං ආපු කුමාරයාගේ කතාව නම් නෙවෙයි ඕං.මෙලෝ රහක් නැතුව ලබ් ඩබ් කියල ගැහෙන අපේම හදවත්වල රිද්මය හෙයාගෙන යන, කළු සුදු හිත්වල අළු පාට හොයන ඔයාගෙයි මගෙයි කතාව.

කවිපද හතරක හිරකරන්න බැරි කොයිතරම් හීන කන්දක් අපි හැමදාම පාට කරනවද, උදේ පාන්දර වලාකුළු අතරින් රත්තරන් පාටට කවුළුවක් ඇරියා වගේ ඉර එළිය වැටෙද්දී අපි අතර කී දෙනෙක් නම් ලස්සනම ලස්සන අශ්ව කරත්තයක නැගුණ ලස්සන කුමාරිකාවක් කුමාරයෙක් එතනින් ඒවි කියල තවමත් බලාගෙන ‍ඉන්නවද (එනවටම නෙවෙයි ඉතින්)  අවුරුද්දට කොහා එක්ක අපි කී දෙනෙක් නම් තවමත් තරගෙට කුහූ කියනවද..... හ්ම්ම් .... ඉන්ජෙක් වෙච්ච ඉවාන් අයියට මාතා අයියට කවදාවත් හිතිලම නැද්ද කඳු දෙකේ දෙපැත්තට ගිහින් දේදුන්නේ කොන හොයන්න... අපි හිනා වුණත් ඒත් මේ අපි අපිම නේද? මේ සම්මුති සමාජය ඉරි ගහල කොටු කරපු අපේ ජීවිතවල මොන තරම් නම් හැඩතල තියෙනවද. වෙලාවකට අපි අපිවම හොයනව.

යාළුවනේ එකෝමත් එක පණගහන්නේ ඔයයි මායි ජීවත් වෙන මේ පොළව උඩ ගෙන්දගම් රස්නෙට කරවෙලා ගිය මිනිසුන්ගේ සුවඳ හොයන්න එයාලගේ කළුසුදු හීනවලට පාට කවල නිදහසේ ඉගිල්ලවන්න. එහෙනම් ඉතින් ඔන්න වර්ණ කුලකයේ වර්ණයි, මිත්‍ර වර්ණයි (සබරේ ඇනෝ) බලාගෙන ඉන්නවා  එකෝමත් එක... කතාවක් කියද්දී හූ මිටි තියන්න, ලුණු ඇඹුල් එකතු කරන්න සයිබරයේ යාළුවෝ ටික නැගම් එනකන්...

ප.ලි. තරහ ගන්ට එපෝ අනිත් යාළුවන්ගේ ජොබ් එක හොයාගන්ට බැරි උනෝ...

ලිව්වේ - මිත්‍රවර්ණ (සබරෙ ඇනෝ)