Thursday, September 1, 2016



ආදරෙන් වෙන්ව ගිය අදරණීය අදරයට

 


සමනල කන්දේ හෙවනැල්ල වැටුනට ඒ හෙවනැල්ල යට උන්නු හැමෝම සමනල්ලු නෙවී..... කන්දේ හැපිල වැටෙන පන අදින අහින්සක සමනල් තටු  කන තලගොයිත් උන් අතර ගොඩාක් උන්නා...  උබත් තලගොයෙක් උනාද  කියන්ට මන් දන්නෑ ඒත් මං අත්තටු නැති සමනලයෙක් වෙලා..  

දොසක් කීවුවා නෙවී... ඒත් කළු ගලුත් දළු ලන සමන්  දේවාලේ උබ වෙනුවෙන්  උබව විතරක් ඉල්ලන්ට මං ගිය දොහේ සමන් දෙයියොත් පෙරහැරේ ගොහින් ඉන්ටැති.... පයට මැණික් පාගන් ඉහ මුදුනින් සිරිපා කැළුම් විහිදන් උන්නු  මේ මිනිස්සු අතරේ වෙන කාගෙන් නම් මම නුඹව ඉල්ලන්ටද.
ඒත්....
සුද්දී.... උඹව නැතුව මට ඉන්ට බැහැ.... කිවූ උබම  අද මගෙන් ගොඩාක් ඇතට  ගෙහුන් ... හුස්ම හිර වුනා නූනා මම බලාගෙන උන්නා... මොනා කරන්නද අතින් අල්ලලා නවත්තන්ට පුළුවනෑ.. යන එකා කොහොමත් යනවා ඒත් නුඹ යාවි කියලා නම් මම කවරදාවත් හිතලා තිබුනේ නෑ...

නුඹට හිතාගන්න පුළුවන්ද දැනුන පාළුව... තුරුල් වෙලා ආදරේ විදින්ට නෙවී.. දුක දැනුනේ නුඹේ මුන නොදකින්න හඬ අහන්ට නොලැබුන නිසා... ඒ මුස්පේන්තු කාලෙ ගැන නම් කියල මොටද.... ඒත් මොනා කරන්නද හැමදාම වගේ නුඹ ආදරේ කරපු ලෝකෙ මාත් ඉන්න හිතුවා මට වෙන විදිහක් නෑ නුඹව මගේ ලොකේ තියා ගන්න ... මට බයයි නුඹගේ මතකයන් මගෙන් ඈතට යයි කියල.... පන්සලකට දේවාලෙකට නොගියත් අවසාන මොහොත වෙනකන් නුඹව හඳවතේ ජීවත් කෙරෙවුවොත් සංසාරේ කවදාක හරි නුඹ මට ආයෙමත් දකින්න ලැබෙයි කියලා හිතේ කොහේදෝ තියෙනව වගේ දැනෙනවා..ඒ හින්ද නුඹගේ මතකයන් එක්කම ඉන්ට වලිකෑවා... නුඹට හිතාගන්නටවත් බෑ නුඹේ මතකයන් රැක ගන්ට,   දවසින් දවස පිරෙන මතකයන් අතරේ නුඹවත් ජීවත් කරවන්ට කොයිතරම් නම් වලි කෑවද. රූප පිරෙන ලොකෙන් ඈත් වෙලා අදුරට වෙලා උන්නේ ඒකයි.... මේ හිත බයයි.. මේ තරම් ලඟින් උන්නු නුඹ  දුර ගියපු තරමට මං කොහොම මේ හිත විශ්වාස කරන්නද. …………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………